Το 1967 ό,τι είχε απομείνει από τη μεταρρύθμιση του 1964 καταργήθηκε από το στρατιωτικό καθεστώς της χούντας.
Η χούντα κατάργησε το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο με τον Αναγκαστικό Νόμο 59/1967 ως «διαβρωτικό θεσμό» και με τον Αναγκαστικό Νόμο 129/1967 προχώρησε σε αντιμεταρρυθμιστικό έργο:
- Επανέφερε τη διδασκαλία της καθαρεύουσας σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης (με εξαίρεση στις τρεις πρώτες τάξεις του δημοτικού).
- Επανέφερε τις εισαγωγικές εξετάσεις από το δημοτικό στο γυμνάσιο, το οποίο έγινε εξατάξιο.
- Παράλληλα κατάργησε την επέκταση της υποχρεωτικής φοίτησης στο γυμνάσιο.
- Απέσυρε όλα τα βιβλία που είχαν τυπωθεί με τη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του 1964 και ξανατύπωσε τα βιβλία που είχαν εκδοθεί πριν από το 1963, με αποτέλεσμα τα παιδιά να πέσουν σε γλωσσική σύγχυση και αμηχανία.
ΔΟΕ: Τους πρώτους μήνες μετά το πραξικόπημα αποχώρησε από την ηγεσία το διοικητικό της συμβούλιο, και τη διοίκησή της ανέλαβε νέο «διορισμένο» συμβούλιο.
Με Νομοθετικό Διάταγμα το 1970 προβλεπόταν ότι για να διοριστεί κάποιος στην εκπαίδευση έπρεπε να έχει ήθος, του οποίου «ίδιον και ουσιώδες στοιχείον δια τους εκπαιδευτικούς είναι η πίστις και αφοσίωσις εις τα ελληνικά και χριστιανικά ιδεώδη». Η νομιμοφροσύνη, επίσης, ήταν προαπατούμενο:
«Μη νομιμόφρων θεωρείται ο υπάλληλος όστις εμφορείται υπό κομμουνιστικών ή αντεθνικών ιδεών ή προπαγανδίζει υπέρ αυτών ή καθ’ οιονδήποτε τρόπον συνεργεί εις την διάδοσιν αυτών ή εξαίρει ταύτας ή έχει καθ’ οιονδήποτε τρόπον επαφήν ή συννενόησιν μετά των οπαδών των ιδεών τούτων ή στρέφεται κατά του κρατούντος πολιτειακού καθεστώτος ή των βασικών θεσμών αυτού ή ακολουθεί αντεθνικά ή κομμουνιστικά συνθήματα (…)»
Ήταν αναμενόμενο να εφαρμοστούν οι διώξεις εκπαιδευτικών και μάλιστα ο νόμος προέβλεπε ότι ο εκπαιδευτικός «απολύεται δια αποφάσεως του αυτού υπουργού καθ’ ης ουδεμία επιτρέπεται προσφυγή ή αίτηση ακυρώσεως».
Η χούντα επιδίωξε να μετατρέψει το σχολείο σε χώρο όπου θα μεταδιδόταν η ιδεολογία, η νοοτροπία και τα ιδεώδη της στους μαθητές και το ευρύτερο περιβάλλον τους. Το καθεστώς διέχεε σε όλη τη διδακτέα ύλη εθνικούς σκοπούς και εθνικιστικές ιδέες. Παράλληλα, για να νομιμοποιήσει την κατάληψη της εξουσίας, χτύπησε τα δημοκρατικά ιδεώδη, καταργώντας μαθήματα όπως τα «Στοιχεία του Δημοκρατικού Πολιτεύματος» και την «Αγωγή του Πολίτου».
Όπως σε κάθε δικτατορικό καθεστώς, η παιδεία κατέστη υποχείριο της βούλησης των πρωτεργατών. Ο νομάρχης , ως η φυσική παρουσία της πολιτικής εξουσίας στο νομό, εξάντλησε κάθε περιθώριο επιβολής και προσπάθησε με κάθε τρόπο να μετατρέψει τον εκπαιδευτικό και το σχολείο σε φτηνό φερέφωνο του καθεστώτος.
Τα σχολεία, λειτουργώντας υπό έλεγχο και αμείλικτη πίεση, βομβαρδίζονταν καθημερινά με εγκυκλίους και αλληλογραφία από τους Επιθεωρητές, το νομάρχη, τον Υπουργό Παιδείας. Η εκπαιδευτική διαδικασία έγινε αντικείμενο στενής παρακολούθησης και οι προπαγανδιστικές παρεμβάσεις υπέρ του καθεστώτος ήταν συστηματικές.
Ο βαθμός αστυνόμευσης των εκπαιδευτικών ήταν μεγάλος. Οι εκθέσεις αξιολόγησης των εκπαιδευτικών μέχρι το 1974 (ο «ιδεολογικός προσανατολισμός» του εκπαιδευτικού, τα «θεμελιώδη καθήκοντά» του και η «συμπεριφορά» του, ακόμα και εκτός του σχολείου) αναδεικνύουν το ασφυκτικό πλαίσιο και την πίεση που δέχονταν από τον επιθεωρητή.
1971: Το 25% του πληθυσμού ήταν ημιαναλφάβητο και το 14% αναλφάβητο. Μόλις το 25-30% των αποφοίτων δημοτικού ολοκλήρωνε τις σπουδές του στη μέση εκπαίδευση.