Η φασιστική νεολαία Ε.Ο.Ν. του Ι. Μεταξά (1936-40)

Η δικτατορία του Ιωάννη Μεταξά ήταν γέννημα της «εποχής των δικτατόρων» στη μεσοπολεμική Ευρώπη. Το καθεστώς της 4ης Αυγούστου όμως ποτέ δεν έφθασε στο ώριμο στάδιο του φασισμού και μέχρι το 1941 δεν είχε συγκροτήσει μια συνεκτική καθεστωτική ιδεολογία και συντεχνιακή δομή. Η πλήρης απουσία ενός μαζικού κινήματος ή κόμματος ήταν η πλέον καθοριστική ειδοποιός διαφορά του μεταξικού Νέου Κράτους από τα ολοκληρωτικά καθεστώτα. Το αυταρχικό καθεστώς της 4ης Αυγούστου ήταν μια φασίζουσα (και φασιστοειδής) δικτατορία µε ολοκληρωτικές τάσεις, χωρίς (κατά τη διατύπωση του ιδίου του Μεταξά στο ημερολόγιό του το 1941) «ιδιαίτερο κόμμα να κυβερνά», η οποία προσομοίαζε περισσότερο προς τις βασιλικές δικτατορίες της Νοτιοανατολικής Ευρώπης και της Ιβηρικής Χερσονήσου παρά προς το ιταλικό φασιστικό και το εθνικοσοσιαλιστικό μοντέλο.

Ο Μεταξάς, αντίθετα προς τους αδύναμους αυλικούς πρωθυπουργούς της Γιουγκοσλαβίας και της Βουλγαρίας (Μίλαν Στογιαντίνοβιτς και Γκεόργκι Κιοσεϊβάνωφ), δεν ήταν ένα ετερόφωτο σώμα. Αρχικά ήταν εντολοδόχος του βασιλιά, αλλά, μόλις απέκτησε συνείδηση της δύναμής του, αυτονομήθηκε και ισχυροποίησε τη θέση μέσα στο καθεστώς, χωρίς ωστόσο να επιδιώξει αναμέτρηση µε τον βασιλιά Γεώργιο Β´ ή να αμφισβητήσει τον βασιλικό θεσμό. Μετά το 1938 ο Γεώργιος Β´ δεν είχε πλέον τη δυνατότητα ή τη θέληση να ανατρέψει τον Μεταξά, ταυτίζοντας έτσι την τύχη του µε αυτήν του ισχυρού δικτάτορα.

Διαβάστε όλο το κείμενο εδώ